|
Soms zie ik bij echtparen
waar ik kom hun trouwfoto in de kast
staan.
Ik vind dat altijd iets aandoenlijks hebben en kan het dan
niet nalaten even aandachtig te kijken. Deels uit
nieuwsgierigheid, deels om een inschatting te maken hoe lang
de foto daar al staat maar ook om de
vergelijking met het heden te maken en te zien hoe de tijd
z´n werk heeft gedaan.
Wat me dan opvalt is dat, als achtergrond voor de foto,
bijna altijd een locatie met een beetje idyllische en
romantische uitstraling is gezocht. Vaak een park of iets
met een vijver; een bruggetje doet
het ook altijd goed. Zo´n situatie waarbij een
huwelijksfotograaf tegen de bruid zegt dat ze de bloemen
iets hoger moet houden en de bruidegom lief moet aankijken.
Laatst was ik op Dud Corner Cemetery nabij Loos, langs de
kaarsrechte N43 en daar stopte een grote Amerikaanse slee
waaruit een fotograaf en een bruidspaar stapten. Tot mijn
stomme verbazing begonnen ze op deze dodenakker een serie
trouwfoto´s te maken. Achterin, bij de panelen met de namen
van 20.000 vermisten van de slag bij Loos, staat een dubbele
rij classicistische zuilen. Die zuilen waren zeer in trek
bij de fotograaf en het jonge echtpaar dat elkaar gelukzalig
aankeek.
In Rusland had ik wel eens gezien dat pasgetrouwde
stelletjes zich lieten vereeuwigen bij een of ander
Stalinistisch monument voor gevallenen in de Tweede
Wereldoorlog maar in Frankrijk was mij daarvan niets bekend.
Het intrigeerde me en nadat ik het geheel een poosje had
aangekeken kon ik het niet laten te vragen wat zo veel jong
geluk had doen besluiten hun huwelijksfoto´s te maken op een
plaats die zo doordrenkt is met bloed en de dood.
Ze antwoordden me dat deze plek een klassieke schoonheid
uitstraalt en dat er in de wijde omgeving van Loos niet zo´n
prachtige locatie te vinden is met zulke mooie, tijdloze
zuilen die het op trouwfoto´s zo goed doen. Zo had ik het
nog niet bekeken. Ik vroeg of ik ook een paar foto´s van ze
mocht maken en nadat ik ze veel geluk had gewenst en me
omdraaide zag ik de zwarte sintelbergen die deze omgeving zo
domineren en kon ik ze niet anders dan gelijk geven.
Onlangs las ik een citaat uit een brief van een Franse vrouw
aan haar man aan het front van ´14 -´18.
Ze schreef hem: ‘Ik begrijp best dat je af en toe naar de
hoeren gaat, maar neem dan wel een hoer die een beetje op
mij lijkt, want dan denk je nog aan mij’. Er stond niet bij
hoe lang ze getrouwd waren en of ze elkaar ooit nog hebben
teruggezien.
© Foto en tekst - Marius van Leeuwen -
Amsterdam 2006. Dit artikel is
eerder geplaatst in De Groote Oorlog,
huisorgaan van de
WFA Nederland.
|
